"Geen arm om iemand heen slaan die er helemaal doorheen zit is geen optie”
Ook binnen instellingen voor mensen met een verstandelijke beperking is er Spoedeisende Zorg: de crisiszorg. Cliënten die hier worden opgenomen, hebben naast een verstandelijke beperking vaak ook psychiatrische problemen of een verslaving. Een opeenstapeling van heftige problemen dus. “Dat is normaal gesproken al pittig. Die corona crisis voelt als een ongelofelijke beproeving die we met volle overgave aangaan”, zegt Lonneke Groothuis, teamleider bij Prisma.
“Bij ons in de crisisopvang zitten cliënten nu vast. Letterlijk en figuurlijk. We doen wat we kunnen. We maken wel een wandeling, bedenken allerlei activiteiten, maar het dagelijkse ritme is echt verstoord. Dat geeft onduidelijkheid en veroorzaakt heel veel stress. Cliënten begrijpen niet waarom ze binnen moeten blijven. Daardoor raken ze gefrustreerd en agressief. Bijna continu ontploffen er mensen. Ze slaan, schoppen, schreeuwen, proberen weg te lopen of nog erger: doen zelfmoordpogingen. Dat is heftig om mee te maken. Zowel voor cliënten als begeleiders. Op dit moment moeten we echt alles uit de kast halen om goed voor onze cliënten te zorgen. Ze tegen zichzelf in bescherming te nemen. Tegelijkertijd zijn er ook nog de corona maatregelen waar je rekening mee moet houden. Je kunt daardoor ook niet een arm om iemand heen slaan, als hij er helemaal doorheen zit.”
Zeer moeilijk gedrag
Ze legt uit waarom juist nu deze zorg zoveel vraagt van haar en haar collega’s. “De meeste mensen denken bij de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking aan cliënten met een hoog ‘knuffelgehalte’. Maar er is ook een groep cliënten die zeer moeilijk gedrag vertoont. Het is vaak al lastig om een passende plek te vinden voor een cliënt met heftige problemen. Nu zitten alle instellingen op slot en kunnen deze mensen helemaal nergens terecht. Daar maak ik me ernstige zorgen over”, verzucht Lonneke.
Lonneke is super trots op haar collega’s. “Wij doen ons werk met volle overgave. We zijn er voor mensen die vaak door iedereen zijn verlaten. Waarvoor in onze samenleving meestal geen plek is. Wij blijven de mens achter zijn problemen zien. Door corona bieden we nu crisiszorg in crisistijd. Dat is een ware beproeving en vraagt heel veel van onze professionals. Het raakt me enorm wat cliënten en ook wij deze dagen meemaken...”
